گلی ترقی از خودش و آثارش گفت؛ از خاطره نویسی فرار می کنم

به گزارش تور ارمنستان، تازه ترین کتاب گلی ترقی مجموعه داستانی است با عنوان دیو های خوش پوش که شش داستان کوتاه را دربر گرفته است. ویژگی ها و مؤلفه های اصلی داستان نویسی ترقی در داستان های این کتاب نیز دیده می گردد. برای اغلب آدم های این قصه ها، سعادت و خوشبختی جایی در گذشته شان خوابیده که اکنون دست نیافتنی به نظر می رسد. سفر و مهاجرت هم موضوع دیگری است که در بعضی داستان های کتاب دیده می گردد؛ مثلا در داستان زندگی دیگران با شخصیت هایی روبه روییم که همگی می خواهند از جایی که در آن هستند بیرون بزنند.

گلی ترقی از خودش و آثارش گفت؛ از خاطره نویسی فرار می کنم

شرق در ادامه نوشت: سفر برای آدم های این قصه نه بخشی از زندگی که ضرورت آن است و انگار آدم ها سرنوشت شان را با رفتن گره زده اند. از سوی دیگر برای آدم های این داستان نویسندگی راهی است برای دورشدن از بحران کنونی زندگی و به عبارتی داستان نویسی راهی است برای تحمل زندگی واقعی بیرونی. طنز را می توان یکی دیگر از ویژگی های مشترک داستان های این مجموعه دانست. به مناسبت انتشار مجموعه داستان دیو های خوش پوش با گلی ترقی درباره بعضی ویژگی های داستان های این مجموعه مصاحبه نموده ایم.

او در این مصاحبه درباره این موضوع که داستان هایش در بعضی جا ها شبیه به خاطره گویی شده می گوید: از خاطره نویسی گریزان شده ام و دلم می خواهد داستان هایم مستقل از من خوانده شوند. حتی می ترسم داستان ها را به روایت اول شخص بنویسم، چون اول شخص می شود گلی ترقی، به سوم شخص هم که بنویسم می شود زندگی پنهان گلی ترقی. دوست دارم خواننده داستانم را مستقل از من بخواند. مگر شما وقتی کتاب نویسنده ای غربی را می خوانید مدام فکر می کنید نویسنده کجای داستان پنهان شده است.

ناباکوف کجای داستان لولیتا است؟ من وقتی رمان نویسنده ای غربی را می خوانم به دنبال گفتن این حرف نیستم که خود نویسنده کجای این داستان پنهان است. البته تردیدی نیست که هر چیزی که نویسنده می نویسد جنبه پنهانی اتوبیوگرافی دارد، اما اینکه بچسبیم به اینکه ببینیم نویسنده کجا است و جنبه اتوبیوگرافیک داستان را پیدا کنیم، کاری است به نظر من باطل. من هم در بعضی از این داستان ها حضور دارم و در جا هایی حضورم خیلی واضح است، اما همه داستان به من یا تجربه های شخصی من بازنمی شود.

او در جایی دیگر از مصاحبه درباره نقش طنز در داستان نویسی اش می گوید: بیشتر داستان های من با طنز نوشته شده اند، چون خود من چنین آدمی هستم. آدم به ظاهر جدی و بالانشسته ای نیستم و همواره سختی های زندگی ام را با خنده و طنز تحمل نموده ام. خودم یا اطرافیانم را دست انداخته ام و به این طریق توانسته ام سختی ها و تلخی های زندگی ام را تحمل کنم. طنز بخشی از وجود من است و آدمی هستم که حرف هایم را همواره با طنز می زنم و حتی در بدترین شرایط زندگی ام هم آن شرایط را به داستانی طنزآمیز بدل می کنم و به همین دلیل می توانم آن شرایط را تحمل کنم. طنز از خیلی چیز ها نجاتم داده است. در ادامه متن کامل این مصاحبه را می خوانید:

تازه ترین کتاب شما، دیو های خوش پوش، شامل شش داستان کوتاه است و اگر موافقید پیش از آنکه به داستان های این مجموعه بپردازیم، با خود فرم داستان کوتاه آغاز کنیم. آیا موافقید که در طول سال های نویسندگی تان به داستان کوتاه گرایش بیشتری داشته اید تا رمان؟ بعضی نویسندگان معتقدند که نوشتن داستان کوتاه دشوارتر از نوشتن رمان است، آیا شما هم با این نظر موافق اید؟

نوشتن داستان خوب، روی داستان خوب تأکید می کنم، کار مسئله ای است. خود من نویسندگی را با نوشتن داستان کوتاه آغاز کردم و آخرین کتابم نیز مجموعه ای از داستان های کوتاه است. از زمان فشرده و مکان محدود داستان کوتاه خوشم می آید. جا برای پرگویی و حاشیه پردازی ندارد. صریح و جمع و جور است، پراکنده نیست. عمق دارد. به عنوان مثال داستانی دارم به نام عظیم بانوی روح من. کوچک ترین داستانی است که نوشته ام. از درون وسیع است. ماجرای آن در یک روز و در یک مکان شکل می گیرد.

راوی داستان هم یک نفر است. ماجرای رسیدن به باغی سبز در دل صحرا است؛ و مشاهده خانه ای سفید و خالی و ملکوتی. در بیرونِ باغ هیاهو است و جنجال. تضاد میان واقعیتی گذرا است و حقیقتی پابرجا. داستانی فلسفی است و نثری شاعرانه دارد. می بایست در قالب داستانی کوتاه نوشته می شد. همین طور داستان درخت گلابی. البته از داستان عظیم بانوی روح من مفصل تر است.

این داستان هم در یک روز می گذرد؛ و در زمان حال. زمان گذشته در دل خاطره های راوی داستان است. هر دوی این داستان ها معنایی درونی دارند و احتیاجمند زبانی نمادین بودند. نمی شد آن ها را با زبان گزارش نوشت؛ زبان رمان. روزی یکی از خوانندگان کتاب هایم به من گفت که بیشتر داستان های کوتاه شما می توانست تبدیل به رمان شود. شما آن ها را حیف و میل نموده اید. شاید. نمی دانم. هرچه هست انتخاب من برای نوشتن بیشتر داستان هایم داستان کوتاه بوده است.

وقتی ترجمه خواب زمستانی برای چاپ پذیرفته شد، ناشر آن را به عنوان رمان مدرن معرفی کرد؛ رمانی در ده فصل مستقل. اتفاق رمانی به معنای کلاسیک است. در زمانی طولانی شکل می گیرد و ده ها قهرمان دارد. نوشتن آن در ابتدا برایم آسان بود. انگار از پیش در ذهنم نوشته شده باشد، اما وقتی به روی کاغذ آمد و در قالب کلمه ها بیان شد فهمیدم که قضیه به این سادگی ها نیست. احتیاج به بازنویسی داشت نه یک بار نه پنج بار و نه ده بار. بیشتر و بیشتر و باز هم بیشتر.

بازگشت رمان بعدی است. این رمان بسیار ساده تر بود و آزارم نداد. به خصوص که ماجرایش را خوب می شناختم. این رمان خیلی جنبه اتوبیوگرافیک دارد. زندگی خودم در پاریس و در تهران بود. دو دنیا، وطن و غربت در کنار هم قرار دریافتد، ولی روایت فقط به من ختم نمی شد و قصه همه آدم هایی بود که در آن موقع می خواستند از ایران خارج شوند و قصه آن هایی بود که به خارج آمده بودند و به خاطر سرخوردگیِ ناشی از تجربه غربت می خواستند بازگردند. این قصهِ رفت و آمد بود. آن هایی که می آمدند و آن هایی که می رفتند و آن هایی که می ماندند. من این ها را می شناختم و تجربه نموده بودم. به همین دلیل نوشتنش برایم آسان بود. در این رمان علاوه بر این ظاهری که ریشه در واقعیت دارد،

پرسشی اگزیستانسیالیستی خوابیده و آن این است که بین ماندن یا رفتن یک تصمیم وجود دارد. دریافت این تصمیم، سرنوشت ساز است و به تغییری مهم در زندگی و خراب کردن و دوباره ساختنش منجر می شود و این کار آسانی نیست. خیلی از شخصیت های خواب زمستانی ترجیح می دهند که بخوابند و جرئت تغییر ندارند. از زندگی شان ناراضی اند، اما توان دگرگونی اش را ندارند و به همان فرایند ادامه می دهند. اغلب آدم ها ترجیح می دهند در انزوای کوچک و گرم و نرم خودشان بمانند و از تغییر می ترسند.

گذشته و خاطراتِ روز های سپری شده را می توان تم تکرارشونده داستان های مجموعه دیو های خوش پوش دانست و این ویژگی به طورکلی از مؤلفه های اصلی داستان نویسی شما بوده است. آیا موافقید که در داستان هایتان گذشته اهمیت بیشتری نسبت به اکنون دارد و شخصیت های داستان ها برای فرار از زمان حال اغلب میل به گذشته دارند؟

در بعضی از داستان های من گذشته مطرح است، اما در خیلی از داستان هایم هم این طور نیست. در داستان های من اتفاقی افتاده که در حال دیدن آن هستیم و خب این اتفاق در آینده یا اکنون که رخ نداده بلکه در زمان خودش به وقوع پیوسته است. مثلا در داستان ببر مازندران، به همین صورت در واقعیت شاهد اتفاقاتش بوده ام و واقعا این ببر کاغذی را می شناختم. او کسی بود که به عنوان نگهبان به خانه برادرم آمده بود و قرار بود از او محافظت کند. آقای ایکسِ این داستان را هم می شناختم. مردی بود که مدام وحشت داشت، فکر می کرد که هر لحظه ممکن است اتفاقی برایش بیفتد و بیشتر از هر چیزی از سارق می ترسید.

من این ها را با تخیل درآمیخته ام و داستانش را نوشته ام. ببر مازندران وقتی آمد مردی بود بلندقد و چهارشانه و خیلی محکم و حتی به من گفت خانم، من ببر مازندرانم و وقتی غرش می کنم سارق ها از ترس به زمین می افتند. خب او تصویری یا خیالی از خودش در ذهن داشت که واقعی نبود و وقتی به راستی سارق آمد داشت از ترس سکته می کرد. درست است که در این داستان لحظه های شگفت انگیز و طنزآلود وجود دارد، اما من برای نوشتنش به این ها اکتفا ننموده ام و پشت تمام اتفاقات این داستان حقیقتی خوابیده است و آن حقیقتِ آدمی بود که بیش از هر کسی از سارق می ترسید، اما به صورتِ خودش نقاب زده بود و خودش را جای ببر مازندران جا می زد.

مسئله نقاب زدن و پنهان شدن پشت صورتک های کاغذی همواره برای من جالب بوده و در بیشتر داستان هایم به آن پرداخته ام. انواع و اقسام صورتک ها وجود دارد و اغلب پشت این نقاب ها پنهان هستیم. یا مثلا در دنیای پنهانی دنی آ.، دنی آ. در جست وجوی شناخت مادرش، آغاز می نماید از آدم ها سؤال کردن. وقتی او با هر آدمی که خوب می شناختش مصاحبه می کرد می دید که آن آدم کسی که او فکر می نموده نیست حتی اگر دوست بچگی اش بوده باشد.

پرسش های او باعث می شد که نقاب آدم ها از صورتشان کنار برود و این ها به جای آنکه درباره مادر او حرف بزنند از خودشان و از گذشته شان حرف می زدند. به این ترتیب دنی آ. می بیند که هرکدام از این ها زندگی پنهانی داشته اند که او نمی دانسته، همان طور که خود او هم زندگی پنهانی دارد که دیگران از آن اطلاعی ندارند.

شاید آن موقع من تحت تأثیر زندگی واقعی سباستین نایت ناباکوف بودم. البته فقط همین عنوان زندگی واقعی سباستین نایت ایده نوشتن داستانی دیگر را به من داد وگرنه داستان دنی آ. ربطی به داستان سباستین ندارد.

در بعضی داستان های این مجموعه لحن داستان به بازگویی خاطره و اتفاقی که واقعا افتاده شبیه است. بر این اساس آیا می توان گفت که بسیاری از اتفاقاتی که در داستان هایتان روایت نموده اید اتفاقاتی واقعی و برگرفته از تجربه های شخصی خودتان بوده است؟

من واقعا می خواهم گلی ترقی در داستان هایم نباشد بااین حال جست وجو برای یافتن من در داستان هایم مثل جست وجو های کارآگاه کلمبو شده است. به همین مناسبت از خاطره نویسی گریزان شده ام و دلم می خواهد داستان هایم مستقل از من خوانده شوند. حتی می ترسم داستان ها را به روایت اول شخص بنویسم، چون اول شخص می شود گلی ترقی، به سوم شخص هم که بنویسم می شود زندگی پنهان گلی ترقی.

دوست دارم خواننده داستانم را مستقل از من بخواند. مگر شما وقتی کتاب نویسنده ای غربی را می خوانید مدام فکر می کنید نویسنده کجای داستان پنهان شده است.

ناباکوف کجای داستان لولیتا است؟ من وقتی رمان نویسنده ای غربی را می خوانم به دنبال گفتن این حرف نیستم که خود نویسنده کجای این داستان پنهان است. البته تردیدی نیست که هر چیزی که نویسنده می نویسد جنبه پنهانی اتوبیوگرافی دارد، اما اینکه بچسبیم به اینکه ببینیم نویسنده کجا است و جنبه اتوبیوگرافیک داستان را پیدا کنیم کاری است به نظر من باطل. من هم در بعضی از این داستان ها حضور دارم و در جا هایی حضورم خیلی واضح است، اما همه داستان به من یا تجربه های شخصی من بازنمی شود.

در خیلی از داستان هایم با خودم آغاز می کنم مثل داستان دیدار با شاعر که نیمی از ماجراهایش واقعی است و به راستی من به عنوان گلی ترقیِ نویسنده، در نیمه اول داستان حضور دارم. اما از نیمه دوم این طور نیست و حضوری در داستان ندارم. آدونیس یا شاعر خیالی این داستان، زاییده تخیل من است. البته چنین شخصیتی در واقعیت هم وجود داشت، اما او است که قهرمان قصه من می شود و داستان، روایت ماجرا ها و درد ها و خواسته های او و به طورکلی دنیای او است و من دیگر حضوری ندارم.

هرچقدر که در داستان هایم از خودم فاصله می گیرم و به صورت سوم شخص می نویسم، باز می بینیم که خواننده یا کسی که می خواهد نقدی بر داستانم بنویسد به دنبال پیدا کردن ردپایی از من است. همان طور که گفتم در داستان ها ممکن است وارد شوم، اما بعد کنار می روم و سعی می کنم در داستان ناپدید شوم. یا مثلا همان طور که گفتم داستان ببر مازندران داستانی واقعی است، اما صرف اینکه واقعی است اهمیتی ندارد. اگر فقط روایتی واقعی بود تبدیل می شد به ماجرا یا خبری در مجله و روزنامه. اما در پشت ماجرای داستان ببر مازندران، داستان دیگری وجود دارد که باید آن را پیدا کنیم و آن ماجرای ببری است که به شدت ترسو و هراسان است و خودش را در قالب ببری که سارق ها از او می ترسند جا می زند. اما در باطن، یوزپلنگ ترسویی است که از سایه خودش هم می ترسد.

درست است که من شاهد ماجرا های واقعی این داستان بوده ام، اما ببر مازندران از من جلو زد و داستان خودش را ساخت. داستان، مربوط به او است و داستان من نیست. در ضمن این داستانی طنزآلود است و در این تردیدی نیست. اما تراژدی غریبی در پشت لحظه های فانتزی و طنزآمیز آن پنهان است و من دوست دارم خواننده ام به آن نگاه کند و نه اینکه گول ظاهر طنزآمیز و جنبه های فانتزی اش را بخورد و به آن دلخوش باشد.

تراژدی ببر مازندران در حقیقت تراژدی انسانی تنها و دردمند است با دنیایی از آرزو های ناکام. قهرمان این داستان، منِ گلی ترقی نیستم بلکه مردی است پنهان پشت نقابی کاغذی. او ببری پوشالی و پوک است مثل بسیاری از آدم ها که با تلنگری نقاب از صورتشان برداشته می شود. حکایت این داستان حکایت حقیقت واقعی آدم ها است که در زیر انبوهی از صورتک ها من حقیقی خود را پنهان نموده اند.

حالا بیایید به سراغ داستان دیو های خوش پوش برویم. در این داستان دیو ترسناکی را می بینیم که به ظاهر دیوی خوش پوش و فریبنده است که سر پسر کوچک داستان کلاه می گذارد. خب این هم که از همان داستان های همیشگی من است: قصه کودکی خانم نویسنده، موقع عید است و داستانی نوستالژیک است، چون این خاطره از زمان عید و روز های کودکی در خاطر من مانده است و دلم برای آن روز های خوش کودکی تنگ شده است. اما هدف من از نوشتن این قصه واقعا بیان نوستالژی آن روز ها نیست، بلکه هدفم از این قصه روایت اتفاقی است که افتاده بود.

اینکه دختر کوچکی به خیال خودش می خواست به جنگ دیو ها برود، دیو های خوش پوش. دیوی که سرش کلاه گذاشته بود و پول هایش را ربوده بود و این دخترک که نمی توانست تحمل ظلم و ستم دیو خوش پوش را بکند در دنیای کودکی خودش می گفت وقتی عظیم شوم تمام دیو های خوش پوش و خوش رنگ و خوش بیان را به زانو درمی آورم. اما سال ها بعد فهمید که قادر نیست. در زندگی آینده اش، وقتی که دیگر سن وسالی از او گذشته بود، به این واقعیت پی برد که دیو های خوش پوش زیادی دوروبرش هستند و او هرگز نتوانسته آن ها را به زانو درآورد.

اگرچه عنصر طنز در اغلب داستان های این مجموعه دیده می شود، اما می توان گفت که در داستان ببر مازندران این ویژگی پررنگ تر و شاخص تر دیده می شود. این داستان اگرچه با وهم و کابوس ها و ترس های آقای ایکس آمیخته شده، اما نوعی فانتزی و شوخی هم در آن دیده می شود. آیا موافقید که طنز همواره یکی از ویژگی های اصلی داستان نویسی تان بوده است؟

بیشتر داستان های من با طنز نوشته شده اند، چون خود من چنین آدمی هستم. آدم به ظاهر جدی و بالانشسته ای نیستم و همواره سختی های زندگی ام را با خنده و طنز تحمل نموده ام. خودم یا اطرافیانم را دست انداخته ام و به این طریق توانسته ام سختی ها و تلخی های زندگی ام را تحمل کنم. طنز بخشی از وجود من است و آدمی هستم که حرف هایم را همواره با طنز می زنم و حتی در بدترین شرایط زندگی ام هم آن شرایط را به داستانی طنزآمیز بدل می کنم و به همین دلیل می توانم آن شرایط را تحمل کنم.

طنز از خیلی چیز ها نجاتم داده است. خودم را جدی نمی گیرم و بیش از همه خودم را دست می اندازم و حتی از پیری یا مرگ خودم هم که حرف می زنم حرف هایم خنده دار است. مثلا این حواس پرتی که الان دارم برایم تراژیک نیست بلکه به شکل اتفاقی خنده دار برایم مطرح است.

دیگر به سنی رسیده ام که خیلی چیز ها را اشتباه می گویم و این اشتباهات برای من خنده آورند و آن ها را با خنده برای دوستانم بازگو می کنم. طبیعت من این است که به زندگی بخندم. با بازیگوشی و طنز به دنیا آمده ام و در داستان هایم نیز این بازیگوشی و طنز دیده می شود.

در داستان های زندگی دیگران، دنیای پنهان دنی. آ و حتی میس دانر و پسر های کلاس سنگی به نوعی با نویسندگی و قصه گویی روبه روییم و شخصیت های این داستان ها در موقعیت نویسنده قرار گرفته اند. آن ها می خواهند نویسنده شوند و می توان این سه داستان را قصه هایی درباره قصه نویسی یا به طورکلی نویسندگی دانست. شخصیت های این سه داستان رهایی را در نویسندگی یا قصه گویی می دانند و برای رهایی از بحران واقعیت به قصه پناه می برند. آیا برای خود شما هم داستان نویسی راهی برای فاصله دریافت از بحران های دنیا واقعی بوده است؟

در داستان زندگی دیگران، شخصیت داستان که کارمند سازمان برنامه است از تجربه خاص خود من برآمده است. من حدود نُه سال در سازمان برنامه کار می کردم و واقعا از این کار بیزار بودم. فلسفه خوانده بودم، رشته ای که کاری برایش وجود نداشت. احتیاج به کار کردن و پول درآوردن داشتم و به توصیه پدرم به سازمان برنامه رفتم. در سال هایی که من آنجا کارمند بودم، همه چیز بودم جز کارمند سازمان برنامه. اصلا نمی دانستم کارم در آنجا چیست. دفتری بود به اسم دفتر یاری های خارجی که در آنجا عده ای بودند مثل من که نمی دانستند برای چه استخدام شده و چه کاری باید بنمایند.

این دفتر مثل جزیره ای گمشده در دل سازمان برنامه بود. سازمان برنامه واقعی در طبقه سوم بود که دفتر بودجه و ... در آنجا بود. فکر می کنم آدم ها بیشتر به سفارش این و آن آنجا آمده بودند مثل خود من که به سفارش پدرم وارد سازمان برنامه شده بودم. جایی را در سازمان برنامه درست نموده بودند که مثل جزیره تبعیدی ها بود. آن هایی را که از خارج و اغلب از آمریکا برگشته بوده اند و انگلیسی می دانستند و سفارش شده بودند، آنجا می گذاشتند لابد با این هدف که هر کاری می خواهید بکنید فقط به ما کار نداشته باشید.

دفتر یاری های خارجی که من در آنجا بودم درعین حال جالب بود، چون خیلی اتفاق ها در آنجا می افتاد که هر کدام شان می توانست داستانی مجزا باشد. من در آنجا به راستی با داستان نویسی توانستم کارمند سازمان برنامه بودن را تحمل کنم. آن زندگی ملال آور وحشتناک که هیچ معنایی برای من نداشت فقط به وسیله فکر کردن به قصه ها و نوشتن قصه و خواندن کتاب ها ممکن می شد.

آدم های اطرافم هم هرکدام آرزویی دیگر داشتند و حالا آمده بودند آنجا و پشت میزی نشسته بودند که اصلا معلوم نبود به چه دردشان می خورد. در نتیجه ما آد م هایی که در آنجا بودیم با هم جمع می شدیم و کارمان این بود که از سازمان برنامه در برویم. آدم های این داستان هرکدام به نوعی واقعی هستند و هرکدامشان می خواهند خودشان را از ملال زندگی روزمره و پشت میز نشستن نجات دهند.

من دلم می خواست نویسنده شوم و چندتا از داستان هایم را آنجا نوشتم. داستان های من هم چه گوارا هستم را پشت میز اداری آنجا نوشتم. هر کس دیگری هم که آنجا بود کار دیگری می کرد تا وقت بگذرد. این شخصیت ها در ذهن من با تخیل آمیخته شده اند و آدم های قصه را ساختند. هر داستانی از داستان های من آمیزه ای از خیال و واقعیت است و هیچ کدام واقعیت محض نیستند و هیچ کدام شان هم تخیل کامل نیستند. ترکیبی از خیال و واقعیت هستند.

به طورکلی آدم هایی که هنری دارند ممکن است در زندگی در شرایط روزمره و دشواری قرار بگیرند که با پناه بردن به نوشتن خودشان را نجات می دهند؛ با خلق آدم هایی که برایشان جالب تر از آدم های پوشالی اطراف شان است. ما در واقعیت و خیال زندگی می کنیم. اما در این روز هایی که صبح تا شب در این قرنطینه نشسته ام دیگر آدمی نمی بینم که بتوانم او را به شخصیتی داستانی تبدیل کنم.

الان هیچ داستانی نمی توانم بنویسم و با خواندن کتاب وقتم را می گذرانم. حتی سختی این تنها نشستن در قرنطینه را دلم می خواهد به اتفاقی طنزآلود بدل کنم تا بتوانم تحملش کنم. طبیعت من این گونه است و قصه نویسی و بازیگوشی بخشی از وجود من است. تا وقتی هستم می نویسم حتی در این روزگار تلخ.

بعضی معتقدند که ادبیات داستانی ما در داستان کوتاه پیروز تر بوده تا در رمان، نظر شما چیست؟

به نوعی می توان گفت که بله این گونه بوده است. البته رمان های خوبی هم داشته ایم، اما من هم بیشتر داستان های کوتاه ادبیات داستانی مان را می پسندم و فکر می کنم ما بیشتر داستان کوتاه نویس هستیم تا رمان نویس. رمان عظیم نوشتن واقعا کار غربی ها است. ما هیچ وقت رمانی مثل رمان های داستایفسکی نداشته ایم و هیچ وقت نتوانسته ایم به چنین رمان هایی نزدیک شویم. اما داستان های کوتاه خوبی داریم که می توانند با قصه های طنز چخوف رقابت نمایند و ازاین رو در داستان کوتاه خیلی بیشتر پیروز بوده ایم تا در رمان عظیم.

منبع: فرارو
انتشار: 19 اسفند 1399 بروزرسانی: 19 اسفند 1399 گردآورنده: tour-armenia.ir شناسه مطلب: 884

به "گلی ترقی از خودش و آثارش گفت؛ از خاطره نویسی فرار می کنم" امتیاز دهید

امتیاز دهید:

دیدگاه های مرتبط با "گلی ترقی از خودش و آثارش گفت؛ از خاطره نویسی فرار می کنم"

* نظرتان را در مورد این مقاله با ما درمیان بگذارید