از نشست گلاسکو؛ هم انرژی گرفتم هم ترسیدم! - تور ارمنستان

من از حضور همه جوانانی که در خیابان ها خواهان مقابله با چالش گرمایش دنیای بودند و بعضی از فناوری های شگفت انگیزی که به وسیله مبتکران و سرمایه گذاران برای یاری به بهبود شرایط آب و هوایی پیشنهاد شده بود حیرت زده شدم. این نشست شبیه نشست های پیشین نبود که در آن همگان منتظر معامله هایی بودند که به وسیله دیپلمات ها و سیاستمداران جمع شده در پشت درهای بسته صورت می گیرند. با افراد بسیاری صحبت کردم و از این موضوع شادمان هستم.

با این وجود، یک پرسش در این نشست برایم مطرح شد. زمانی که می بینید تا چه مقدار برای دولت ها سخت بوده تا شهروندان شان را متقاعد سازند که در فروشگاه ها از ماسک استفاده نمایند یا واکسینه شوند تا از خود و همسایگان و پدربزرگ و مادربزرگ های شان در برابر شیوع کرونا و جانباختن بر اثر آن محافظت نمایند چگونه می توانیم اکثریت بزرگی از جمعیت دنیا را به همکاری در سطح بین المللی وادار کنیم تا در سبک زندگی شان فداکاری نشان دهند فداکاری ای که برای کاهش اثرات مخرب فزاینده ناشی از گرمایش دنیای لازم است.

برای اولین بار احساس کردم که نمایندگان بزرگسال حاضر در نشست سال جاری بیش تر از بچه های بیرون سالن می ترسند تا از یکدیگر یا از اصحاب رسانه و مطبوعات.

آشکار است که اینترنت و رسانه های اجتماعی باعث تقویت نیروی جوانان شده و آنان قدرت شان را در در گلاسکو نشان دادند تا مذاکره نمایندگان بزرگسال به عنوان رهبران کشورهای دنیا سرزنش و شرمسار شوند. همه کسانی که در فاصله سال های 1997 تا 2012 میلادی متولد شده و با فناوری دیجیتال بزرگ شده اند اکنون بزرگترین گروه جمعیتی دنیا با 2.5 میلیارد نفر جمعیت را تشکیل می دهند. حضور آنان در این نشست محسوس بود.

این جوانان خواهان آینده ای امن هستند. آنان می خواهند سیاستمداران با توجه به علم برای حل معضلات اقلیمی و آب و هوایی و زیست محیطی چاره ای بیاندیشند. گرتا تونبرگ در سخنرانی خود با جسارت گفت که سیاستمداران با واژگان و شعارهای توخالی شان رویاها و کودکی او را دزدیده اند. او هشدار داد کل زیست بوم در حال فروپاشی است و تنها چیزی که سیاستمداران درباره آن صحبت می نمایند پول و افسانه هایی درباره رشد مالی ابدی است.

بحران آب و هوایی یک بحران عادلانه نیست. کسانی که بیش ترین آسیب را از پیغامدهای آن متحمل می شوند اغلب همان هایی هستند که در وهله نخست کم ترین کار را برای ایجاد این بحران انجام داده اند. بحران آب و هوایی را نمی توان در چارچوب نظام های سیاسی و مالی کنونی حل کرد. این یک نظر نیست بلکه یک واقعیت است.

پس از نشست اخیر خبر خوب آن است که در بحث تغییرات آب و هوایی جوانان پیروز شدند. دولت ها و صاحبان صنایع نیز می گویند: ما متوجه پیغام شما شدیم و در حال کار روی آن هستیم. خبر بد، اما آن که هنوز فاصله زیادی بین آن چه دانشمندان می گویند به وسیله کاهش فوری استفاده از زغال سنگ و نفت و گاز که منجر به گرمایش زمین می شوند و آن چه دولت ها و صاحبان مشاغل، صنایع و شهروندان عادی آماده انجام هستند وجود دارد.

دولت ها تا زمانی که انرژی پاک کافی جایگزینی وجود نداشته باشد سوخت های فسیلی کثیف را کنار نخواهند گذاشت. این امر یا احتیاجمند گذر زمان طولانی است یا با فداکاری های بسیار بیش تر از آن چه در نشست حاضر مورد بحث نهاده شد امکان پذیر است.

باید دست از توهم برداریم. دست از کارهای احمقانه ای مانند تعطیلی نیروگاه های هسته ای در آلمان صرفا برای نمایش این که چقدر سبز و هوادار محیط زیست هستیم و سپس این واقعیت را نادیده گیریم که بدون وجود انرژی های تجدیدپذیر آلمان اکنون به سوزاندن کثیف ترین زغال سنگ ها روی آورده است. این نمایش اخلاقی واقعا نتیجه معکوس دارد.

اکنون انسان خردمند امروزی باید درک کند که حفظ آینده ما احتیاج به درد و فداکاری دارد. در حال حاضر بدون فداکاری در تغییر سبک زندگی مان تنها امیدمان طراحی و به کارگیری فناوری هایی است که به مردم عادی اجازه می دهد کارهای خارق العاده ای انجام دهند.

*ستون نویس نیویورک تایمز

منبع: نیویورک تایمز

ترجمه: خبرنگاران