چرا هوش فرازمینی بیشتر از آنکه بیولوژیکی باشد مصنوعی است؟ - تور ارمنستان

به گزارش گروه وبگردی خبرنگاران، آیا حیات هوشمند در جای دیگری از این عالم پهناور وجود دارد؟ این سوالی است که برای قرن ها، اگر نگوییم هزاره ها، میان دانشمندان و فلاسفه مورد بحث بوده است. اما دانشمندان اخیرا پیروز شده اند با ابتکاراتی مانند SETI (جستجوی هوش فرازمینی)، با استفاده از تلسکوپ های رادیویی برای گوش سپردن فعالانه به پیام های رادیویی تمدن های بیگانه، فرصتی واقعی برای رسیدن به پاسخ این دسته سوالات بدست آورند.

در صورت پیروزیت آمیز بودن این جستجو ها باید انتظار چه چیزی را داشته باشیم؟ بعید می دانیم که با مردمانی کوتاه قد و سبز رنگ روبرو شویم. مارتین ریس، استاد بازنشسته کیهان شناسی و اخترفیزیک از دانشگاه کمبریج در این باره (پروژه SETI) در کنفرانس Breakthrough Listen سخنرانی کرد.

بیشتربخوانید

فرض کنید سیارات دیگری وجود دارند که زندگی در آن جا در جریان است . حتی با این فرض، بعید است که پیشرفت هوش و فناوری دقیقا با همین سرعتی اتفاق افتاده باشد که روی زمین اتفاق افتاده است. اگر سیاره مذکور به طور قابل توجهی نسبت به زمین عقب مانده باشد، آن سیاره به وضوح هیچ مدرکی از حیات فرازمینی را برای تلسکوپ های رادیویی ما ارسال نخواهد کرد. با این حال، گمان می کنیم در اطراف ستاره ای قدیمی تر از خورشید، زندگی قادر بوده یک میلیارد سال پیش و یا زودتر شروع گردد.

قدمت تمدن هایی که تکنولوژی در آن نقش اساسی دارد، حدبیشتر به هزاران سال قبل بازمی گردد و ممکن است تنها یک یا دو قرن طول بکشد تا انسان ها - که از مواد آلی مانند کربن تشکیل شده اند - از هوش غیرآلی مانند هوش مصنوعی سبقت بگیرند و یا فراتر بفرایند. قدرت پردازش رایانه در حال حاضر به صورت تصاعدی رو به افزایش است. این بدان معناست که هوش مصنوعی در آینده ممکن است بتواند هوشمندتر گردد و از هوش عمومی انسان پیشی بگیرد.

شاید یک نقطه شروع مناسب این باشد که خودمان را اصلاح ژنتیکی در ترکیب با فناوری تقویت کنیم، ایجاد سایبورگ هایی با بخش های جزئی ارگانیک و تا حدی غیرآلی. این کار می تواند نوعی انتقال به هوش کاملا مصنوعی باشد.

هوش مصنوعی حتی ممکن است بتواند تکامل یابد و نسخه های بهتر و بهتری از خود در مقیاس زمانی سریع تر از تحولبه نمایش بگذارد. پس از آن، هوش ارگانیک در سطح انسان- پیش از تسلط ماشین ها- تنها فاصله کوتاهی با تحولات در تاریخ انسانی خواهد داشت. پس، اگر هوش بیگانه به طور مشابه تکامل یافته بود، بعید بود که بتوانیم آن را در مدت زمان کوتاهی که هنوز به صورت بیولوژیکی درنیامده است، کشف کنیم. اگر بخواهیم حیات فرازمینی را شناسایی کنیم، احتمال الکترونیکی بودن آن بسیار بیشتر از این است که ساختاری از گوشت و پوست و خون داشته باشد - حتی ممکن است هوش مصنوعی در هیچ نقطه خاصی ساکن نباشد.

بنابراین، ما باید معادله دریک را که در سال 1960 به منظور تخمین تعداد تمدن های کهکشان راه شیری نوشته شد، دوباره تفسیر کنیم. این معادله شامل مفروضات مختلفی است. برخی از این مفروضات عبارتند از تعداد سیاره ها. به طور میانه می توان تخمین زد که مدت زمان لازم برای آنکه تمدنی در یک سیاره بتواند سیگنال های ارتباطی خود را به فضا ارسال کند، حدود 1000 تا 100 میلیون سال است.

اما عمر یک تمدن ارگانیک ممکن است حدبیشتر هزاران سال باشد، درحالیکه عمر تمدن های الکتریکی می تواند تا میلیارد ها سال ادامه یابد. اگر این مسئله را در معادله دریک در نظر بگیریم، به نظر می رسد که تمدن های بیشتری نسبت به آنچه فکر می کردیم، وجود داشته باشند. با این حال آگاه هستیم که بیشتر آن ها تمدن هایی مصنوعی هستند.

در صورتی که SETI پیروز به دریافت اطلاعات از بیگانگان گردد، احتمال اینکه بتواند پیام ها را رمزگشایی کند بسیار ناچیز است. در عوض، می توان نقص دستگاه های مورد استفاده را تشخیص داد.

SETI روی بخش رادیویی طیف الکترومغناطیسی تمرکز دارد. اما از آنجایی که ما هیچ ایده ای از آنچه در فراتر از زمین از نظر حیات وجود دارد، نداریم، باید تمام طول موج ها از جمله طول موج نوری و اشعه ایکس را بررسی کنیم. همچنین، علاوه بر گوش سپردن به پیام های ارسال رادیویی، ما باید نسبت به سایر شواهدی که پدیده ها یا فعالیت های غیرطبیعی در اختیارمان قرار می دهند، هوشیار باشیم. به عنوان مثال، می توان به ساختار های مصنوعی ساخته شده در اطراف ستارگان برای جذب انرژی هایشان و یا مولکول هایی که به صورت مصنوعی ایجاد می شوند - مانند کلروفلوئوروکربن ها - مواد شیمیایی غیرسمی، مولکول های غیرقابل اشتعال حاوی کربن، کلر و فلوئور در جو سیاره ها اشاره کرد. این مواد شیمیایی گاز های گلخانه ای هستند که نمی توانند از طریق فرآیند های طبیعی ایجاد شوند.

دانشمندان باور دارند که جستجوی ردپای بیگانگان در منظومه شمسی کاری بی ارزش نیست. درحالیکه احتمال یافتن نمونه های شبیه انسان را می توان رد کرد، احتمال یافتن سایر موجودات وجود دارد. برای مثال، یک تمدن فرازمینی که بر فناوری نانو مسلط است، ممکن است هوش خود را به ماشین های کوچکی تبدیل کرده باشد تا از آن ها استفاده کند. سپس این تمدن می تواند با انبوهی از کاوشگر های میکروسکوپی به جهان های دیگر یا حتی کمربند سیارک های دیگر حمله کند. با این وجود، این سوال مطرح می گردد که اگر پیامی رادیویی دریافت کنیم که قابل رمزگشایی باشد، چطور می توانیم تشخیص دهیم که فرستنده این پیام موجودی هوشمند و یا فوق هوشمند بوده است؟ ما ایده ای نداریم که بتواند به این سوال پاسخ مطلق دهد. می توان به مسائل عجیب دیگری مانند ایدئولوژی های مختلف و یا باور های مذهبی فکر کرد. این تفکرات ممکن است صلح طلب و کنجکاو باشند. از سویی دیگر، ما نیاز داریم سایر گزینه ها را به منظور برآورده کردن انتظار افراد با باور های مختلف نیز در نظر بگیریم.

همانطور که جهان تکامل می یابد، ممکن است گونه های هوشمند به طرز غیرقابل تصوری باهوش و باهوش تر شوند. برای باور این موضوع کافی است تحولات جهانی خود را در نظر بگیریم. در هر لحظه ستاره های متعددی متولد می شوند و یا مرگ را تجربه می کنند. کهکشان آندرومدا در یک میلیارد سال آینده با کهکشان راه شیری برخورد خواهد کرد. بقایای کهکشان ما، آندرومدا و همراهان کوچک این مجموعه در گروه محلی کهکشان ما، در کنار هم جمع خواهند شد، کهکشان های دیگر ممکن است از ما دور شوند و آنقدر فاصله بگیرند که اصطلاحا ناپدید شوند.

اما بقایای زندگی بلندمدت ما در این منظومه، مدت زمان بیشتری باقی خواهد بود - بدین ترتیب شاید زمان کافی برای ظهور تمدنی که می تواند دارای اندازه بزرگی انرژی باشد تا کل کهکشان را مهار کند، وجود داشته باشد.

این فرآیند را می توان نقطه اوجی برای درک فرایند طولانی تغییر سیستم های زنده دانست. در این فرآیند، تمام اتم هایی که زمانی درون ستارگان و گاز ها وجود داشتند، می توانند تبدیل به موجودی غول پیکر شوند که در مقیاس کهکشانی قابل اندازه گیری است. برخی نویسندگان داستان های علمی-تخیلی، فرآیند هایی را در مقیاس ستاره ای برای توضیح نحوه شکل گیری سیاهچاله ها و کرمچاله ها در نظر می گیرند - پل هایی که نقاط مختلف فضا-زمان را به یکدیگر متصل می کنند. این اجرام از لحاظ تئوری میان بُرهایی هستند که مسافرت فضایی را امکان پذیر می کنند. این مفاهیم بسیار فراتر از هر قابلیتی است که از لحاظ تکنولوژیکی داریم. اما با این حال، ناقض قوانین اولیه فیزیک نیستند.

هوش های پس از انسان نیز ممکن است بتوانند کامپیوتر هایی با قدرت پردازشی بزرگ بسازند. انسان ها در حال حاضر قادر به مدل سازی برخی پدیده های بسیار پیچیده مانند آب و هوا هستند. با این حال، تمدن های هوشمندتر ممکن است بتوانند موجودات زنده را - با آگاهی واقعی - و یا حتی کل جهان یا جهان های دیگر را شبیه سازی کنند.

چگونه می توان اطمینان حاصل کرد که در شبیه سازی های ایجاد شده از طریق بیگانگان - که از نظر تکنولوژی فراتر از ما هستند - زندگی نمی کنیم؟ شاید ما برای یک موجود (تمدن) عالی، تنها سرگرمی روزمره ای هستیم. در واقع، اگر عالم بدین صورت است که تمدن های پیشرفته امکان شکل گرفتن داشته باشند، پس می توانند برنامه های رایانه ای بسازند و در نتیجه ممکن است جهان شبیه سازی شده ای وجود داشته باشد که بسیار شبیه به جهان ماست. پس می توان این نتیجه را دریافت کرد که ما در یکی از این جهان های شبیه سازی شده زندگی می کنیم؟

این حدس ممکن است عجیب به نظر برسد. اما همه ما بر اساس درک فعلی که از علم فیزیک و کیهان شناسی داریم، می توانیم به این سوال پاسخ دهیم. اما همچنان باید درباره احتمال گزینه های متعدد دیگری که در سرراهمان واقع شده است و ما قادر به درک آن ها نیستیم، فکر باز داشته باشیم. شاید قوانینی که می بینیم و ثابت هایی که در علم فیزیک اندازه گیری می کنیم، تنها برای عالم ما کاربرد داشته باشند و یا به عبارت دیگر محلی باشند. پس این سوال مطرح می گردد که در سایر بخش های کیهان چطور؟ این سوال ما را به فکر کردن بیشتر در مورد حیات فرازمینی و هوش مصنوعی وامی دارد.

درنهایت، واقعیت فیزیک می تواند پیچیدگی هایی را دربر بگیرد که نه عقل و نه حواس ما قادر به درک آن نیست. ممکن است هوش مصنوعی قادر باشد درک متفاوتی نسبت به واقعیت داشته باشد. با این حال نمی توانیم آنچه در واقعیت هوش مصنوعی رخ می دهد را پیش بینی و یا درک کنیم. به همین دلیل است که نمی توانیم ارزیابی کنیم که آیا سکوت رادیویی فعلی که SETI تجربه می کند، به معنای عدم وجود تمدن های پیشرفته بیگانه است یا صرفا ترجیح آن ها.

منبع: دیجیاتو